Dodatek za pracę dla niepełnoetatowców: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 29 lipca 2024 roku orzekł, że pracownicy niepełnowymiarowi powinni mieć wypłacany dodatek za pracę ponad wymiar etatu ustalony w umowie (sygn. C-184/22 i C-185/22).
Sprawa, w której orzekał TSUE dotyczyła pracownic, które nie były zatrudnione na pełen etat, ale przekroczyły wymiaru etatu uzgodniony w ich umowach o pracę. Pracownice zażądały od pracodawcy wypłacenia dodatku za nadgodziny, argumentując, że mają prawo do dodatku już w chwili przekroczenia wymiaru etatu uzgodnionego w ich umowach o pracę, a nie dopiero po przekroczeniu norm czasu pracy ustalonych dla pracowników pełnoetatowych. Trybunał potwierdził, że mają rację, a niewypłacenie dodatku jest nierównym traktowaniem w porównaniu do pracowników zatrudnionych w pełnym etacie.
Trybunał argumentował, że wymaganie przepracowania tej samej liczby godzin co pracownicy pełnoetatowi aby nabyć prawo do dodatku za nadgodziny jest nierównym traktowaniem, gdyż pracownik niepełnoetatowy albo nie jest w stanie w ogóle nabyć prawa do takiego dodatku, albo jest to dla niego zdecydowanie trudniejsze niż dla pracownika pełnoetatowego. Może to prowadzić do sytuacji, w której pracodawca będzie w pierwszej kolejności zlecał pracę pracownikom niepełnoetatowym, gdyż będzie to dla niego mniejsze obciążenie finansowe, ponieważ praca taka nie będzie traktowana jako nadliczbowa. Dodatek za pracę dla niepełnoetatowców oraz dla pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy musi być równoważny, a wynagrodzenie obliczone proporcjonalnie do przepracowanego czasu.
