W wydanym w dniu 3 grudnia 2024 roku wyroku (sygn. I PSKP 33/22) Sąd Najwyższy orzekł, że jeżeli dostosowanie miejsca pracy przekracza możliwości techniczne i finansowe pracodawcy, a nie można pracownika przenieść do innej pracy, to dozwolone jest rozwiązanie umowy o pracę z powodu niemożności dalszego zatrudnienia.
Sprawa dotyczyła zatrudnionej w szkole specjalnej nauczycielki, która otrzymała orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym i wniosła w związku z tym o dostosowanie dotychczasowego miejsca pracy do swojego stanu, między innymi poprzez umożliwienie pracy wyłącznie na parterze budynku, czy dodatkowe wsparcie przy wykonywaniu obowiązków związanych z pracą ciężej upośledzonymi uczniami. Niestety pracodawca nie był w stanie spełnić większości tych warunków, jak również nie był w stanie przenieść pracownicy na inne stanowisko pracy, i w konsekwencji tego podjął decyzję o rozwiązaniu z nauczycielką stosunku pracy.
Sprawa ostatecznie trafiła do Sądu Najwyższego, który w wydanym wyroku wskazał, że obowiązek dostosowania miejsca pracy do pracownika z niepełnosprawnością powinien być rozpatrywany w odniesieniu do konkretnych okoliczności zachodzących w danej sprawie. Inne możliwości dostosowania stanowiska pracy ma korporacja czy duży podmiot prywatny, a inne pracodawca ze sfery publicznej, o bardzo ściśle określonym budżecie.
W przypadku tego ostatniego niemożność dostosowania miejsca pracy czy przeniesienia pracownika do innej pracy w niektórych przypadkach nie może być rozpatrywana jako działanie celowe, intencjonalne czy zawinione. Taka okoliczność zaszła w rozpatrywanej sprawie, gdyż szkoła specjalna miała przyznany ściśle określony budżet i decydując, czy wykorzystać go na edukację i rehabilitację podopiecznych, czy na dostosowanie miejsca pracy dla pracownika, podjęła decyzję zgodną z celem swojej działalności.
