Sąd Najwyższy w dniu 24 sierpnia 2023 roku wydał wyrok w sprawie nierównego traktowania i dyskryminacji pracowników (III PZP 1/23), uznając w nim, że każde odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania i dyskryminacji powinno być ustalane na zasadach określonych w Kodeksie pracy.
Sprawa, w której orzekał SN dotyczyła pracownicy biblioteki, która wytoczyła pracodawcy sprawę o odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu, domagając się 67 tysięcy złotych odszkodowania. Sąd I instancji uznał za udowodnione nierówne traktowanie i tylko w tym zakresie orzekł o odszkodowaniu, opierając się jednak przy tym nie na przepisach Kodeksu pracy, ale na art. 471 Kodeksu cywilnego. Uzasadnił to tym, że przepisy Kodeksu pracy dotyczące dyskryminacji (między innymi art. 183d przewidujący odszkodowanie nie niższe niż minimalne wynagrodzenie dla poszkodowanego pracownika) można zastosować w sytuacji, gdy przed sądem zostanie udowodniona dyskryminacja. Jeżeli jednak udowodnione będzie jedynie nierówne traktowanie, bez cech dyskryminacji, wówczas przepisy o odszkodowaniu z Kodeksu pracy nie mają zastosowania i można liczyć ewentualnie na zasądzenie należności, ale na podstawie przepisów Kodeksu Cywilnego.
Sąd Najwyższy nie zgodził się z powyższym wyrokiem, uznając, że każda okoliczność może być podstawą dyskryminacji, a więc obydwa pojęcia: nierówne traktowanie i dyskryminacja mogą być potraktowane jako tożsame. Ponieważ przepis art. 183d Kodeksu odnosi się do każdej sytuacji nierównego traktowania (art. 112 k.p.), i tym samym do dyskryminacji, to nie ma konieczności stosowania w ww. sprawie prawa cywilnego.
