Wyjście prywatne a odpoczynek dobowy: Czas wolny udzielony za pracę w nadgodzinach może zostać wliczony do puli 35-godzinnego odpoczynku tygodniowego – tak wynika ze stanowiska Ministerstwa Rodziny, Pracy i Technologii z 5 maja 2021 roku. Powstaje pytanie, czy przez analogię można zaliczyć czas zwolnienia z powodu wyjścia prywatnego pracownika do okresu odpoczynku dobowego lub tygodniowego?
Czas wolny za nadgodziny oraz wyjście prywatne mają podobny charakter, gdyż obydwa są niepłatnymi okresami niewykonywania pracy oraz są udzielane na wniosek pracownika. Na tym podobieństwa się kończą, ponieważ zgodnie z najnowszym stanowiskiem Głównego Inspektoratu Pracy z 14 lutego 2025 roku wyjścia prywatnego nie można zaliczyć do okresu odpoczynku. GIP wskazał jasno, że zwolnienie od pracy z powodu wyjścia prywatnego stanowi usprawiedliwioną nieobecność w pracy i nie może być odpoczynkiem dla pracownika.
W uzasadnieniu stanowiska GIP przytoczył art. 132 § 1 Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracownikowi przysługuje w każdej dobie prawo do co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku. Doba to – zgodnie z art. 128 § 3 Kodeksu pracy – 24 kolejne godziny, poczynając od godziny, w której pracownik rozpoczyna pracę zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy. Tak więc przepisy Kodeksu pracy wiążą pojęcie doby pracowniczej z godziną, w której pracownik rozpoczyna pracę zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, a nie z godziną faktycznego rozpoczęcia pracy. Natomiast zgodnie z art. 151 § 2[1] Kodeksu pracy czas odpracowania zwolnienia od pracy, udzielonego pracownikowi, na jego pisemny wniosek, w celu załatwienia spraw osobistych nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych. Odpracowanie zwolnienia od pracy nie może naruszać prawa pracownika do odpoczynku, o którym mowa w art. 132 i 133.
