Zgodnie z art. 81 kodeksu pracy, za czas przestoju pracownik powinien otrzymać wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną. W przypadku zaś, gdy taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony należne jest 60 proc. wynagrodzenia.
Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w stanowisku z 3 września 2020 r. słusznie przyjęło, że dodatek nocny nie jest elementem wynagrodzenia wynikającego z osobistego zaszeregowania, gdyż przysługuje pracownikowi dopiero po spełnieniu dodatkowych warunków – w tym przypadku praca w porze nocnej. Wg resortu można uznać, że dodatek za pracę w porze nocnej nie przysługuje za czas, w trakcie którego proces pracy został zakłócony przestojem, o którym mowa w ww. art. 81 k.p., i w związku z tym praca w tym czasie faktycznie nie była przez pracownika wykonywana.
Eksperci mają jednak wątpliwości, czy w zakres pojęcia wynagrodzenia wynikającego z osobistego zaszeregowania pracownika wchodzi dodatek funkcyjny. Przywołana w stanowisku Ministerstwa uchwala składu sędziów SN z 30 grudnia 1986 r. jest nieaktualna ze względu na zmianę stanu prawnego. Obecnie art. 81 k.p. określa wyraźnie, że wynagrodzenie wynikające z osobistego zaszeregowania jest jednoskładnikowe, Pogląd ten jest przyjęty w nowym orzecznictwie SN, np. w wyroku z 16 listopada 2000 r. (sygn. akt I PKN 455/00, OSNAPiUS 2002/11/268), uchwale z 3 kwietnia 2007 r. (sygn. akt II PZP 4/07, OSNP 2007/21–22/307), wyrokach z 22 czerwca 2011 r. (sygn. akt II PK 3/11, OSNP 2012/15–16/191) i 23 maja 2012 r. (sygn. akt I PK 175/11, OSNP 2013/11–12/126).
