Zgodnie z przepisami wprowadzonymi po 2 lutego 2022 roku zmieniono definicję podróży służbowej, wynikającej z ustawy o czasie pracy kierowców z 16 kwietnia 2004 – definicja ta powiązana została bowiem wyłącznie z krajowymi przewozami drogowymi. Przyjęto też, że jedynie kierowca wykonujący krajowe przewozy drogowe w podróży służbowej może otrzymać należności na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego.
Oznacza to, że kierowca wykonujący zadania służbowe w przewozach międzynarodowych nie jest w podróży służbowej i nie powinien otrzymywać świadczeń z tytułu podróży służbowej ani za dystans przed, ani po przekroczeniu polskiej granicy. Także Ministerstwo Transportu wskazuje w stanowisku z 12 kwietnia 2022, że każdy przejazd, który ma związek z przewozem zagranicznym, traktowany jest jako przewóz międzynarodowy – oznacza to, że przewóz zagraniczny rozpoczyna się jeszcze w Polsce, od wyjazdu z bazy transportowej czy magazynu kontrahenta, bez podziału na odcinek krajowy i międzynarodowy. Ministerstwo odwołuje się przy tym do dwóch rozporządzeń:
- Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 1072/2009 z 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych (Dz.U.UE.L.2009.300.72).
- Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 1073/2009 z 21 października 2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (Dz.U.UE.L.2009.300.88).
Sytuacja wygląda inaczej w przypadku podróży służbowych zagranicznych odbywanych przez pracowników niebędących kierowcami, wobec których czas podróży zagranicznej liczy się w przypadku komunikacji lądowej od chwili przekroczenia granicy państwowej w drodze za granicę do chwili jej ponownego przekroczenia w drodze powrotnej do kraju. Każdą podróż dzielimy w praktyce na trzy odcinki: na podróż krajową, zagraniczną i ponownie podróż krajową.
