Ekwiwalent za urlop pracownika? Mamy wyrok TSUE: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 12 października 2023 (sygn. C-57/22) przyjął za niezgodne z prawem europejskim orzecznictwo, w świetle którego pracownikowi zwolnionemu niezgodnie z prawem, a potem przywróconemu do pracy na mocy orzeczenia sądu, który uznał nieważność jego zwolnienia, nie przysługuje prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego
Sprawa dotyczyła czeskiego pracownika który po powrocie do pracy po niesłusznym według sądu zwolnieniu nie nabył prawa do urlopu wypoczynkowego. Zgodnie z prawem czeskim oraz tamtejszym orzecznictwem w przypadku, gdy rozwiązanie stosunku pracy zostanie uznane za nieważne, pracownikowi przysługuje ekwiwalent za wynagrodzenie w czasie trwania postępowania sądowego. We wspomnianej sprawie chodziło o prawo do urlopu za czas od dnia zwolnienia do dnia przywrócenia do pracy. W tym czasie pracownik nie świadczył w rzeczywistości pracy na rzecz pracodawcy, gdyż ten mu jej nie powierzył, a zgodnie z prawem czeskim pracownikowi przysługiwał już ekwiwalent za wynagrodzenie w tym czasie.
Dotychczasowe orzecznictwo polskiego SN było odmienne, gdyż wskazywało, że pracownik przywrócony do pracy orzeczeniem sądu nie nabywa prawa do urlopu wypoczynkowego za okres pozostawania bez pracy.
Przedmiotem analizy TSUE był art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.Urz. WE z 2003 r. L 299, s. 9). Trybunał w sentencji podkreślił, że ww. artykuł należy interpretować w ten sposób, “… (…) że stoi on na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym pracownikowi zwolnionemu niezgodnie z prawem, a następnie przywróconemu do pracy zgodnie z prawem krajowym wskutek stwierdzenia nieważności jego zwolnienia na mocy orzeczenia sądu nie przysługuje prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego za okres od dnia zwolnienia do dnia przywrócenia do pracy z uwagi na to, że podczas tego okresu ów pracownik nie świadczył rzeczywiście pracy na rzecz pracodawcy, jako że pracodawca ten mu jej nie powierzył, a zgodnie z prawem krajowym pracownikowi temu przysługiwał już ekwiwalent za wynagrodzenie we wspomnianym okresie.”
