Sąd Najwyższy w wyroku z 27 maja 2021 r. (II USKP 46/21) orzekł, że pracownik delegowany musi być ubezpieczony, gdyż reguły koordynacji zabezpieczenia społecznego nie pozwalają na sytuację, w której zatrudniony nie podlega ubezpieczeniom społecznym w kraju wykonywania pracy ani w kraju, z którego jest delegowany do wykonywania pracy za granicą, a wcześniej został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych w kraju zamieszkiwania. Koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego zawiera reguły, dzięki którym osoby podejmujące pracę w kilku państwach członkowskich, unikają negatywnych następstw podlegania systemom zabezpieczenia społecznego różnych państw. Przepisy o koordynacji mają wartość nadrzędną nad przepisami krajowymi państw członkowskich Unii Europejskiej.
SN wydał wyrok w sprawie przedsiębiorcy, który podał niewłaściwe dane we wnioskach o zaświadczenia A1, zawyżając w nich wysokość obrotu w Polsce, a także zawyżając liczbę pracowników w kraju względem tych, których wydelegowano do Niemiec. Zaświadczenia wydane dla pracowników delegowanych zostały unieważnione, stwierdzono także, że w zakresie zabezpieczenia społecznego nie podlegali oni pod polskie, a niemieckie ustawodawstwo. Pracodawca odwołał się od decyzji ZUS, jednak sądy zarówno pierwszej jak i drugiej instancji nie podzieliły tego odwołania; przyjęły także, że aby pracownik mógł podlegać ubezpieczeniu w kraju zatrudnienia, a nie w kraju oddelegowania, obroty osiągane przez delegujące przedsiębiorstwo w państwie zatrudnienia w odpowiednim czasie powinny wynosić co najmniej 25%, co nie miało miejsca w tym przypadku.
Więcej o zasadach koordynacji zabezpieczenia społecznego można przeczytać pod adresem: https://ec.europa.eu/social/main.jsp?catId=849&langId=pl
a z całością wyroku Sądu Najwyższego można zapoznać się na stronie: https://sip.lex.pl/#/jurisprudence/523275128/1?directHit=true&directHitQuery=II%20USKP%2046~2F21
