Składniki zaliczane do podstawy dodatku za godziny nadliczbowe

Zgodnie z art. 151¹ § 1 Kodeksu pracy pracownikowi za pracę wykonywaną w godzinach nadliczbowych przysługuje dodatek. Wynagrodzenie stanowiące podstawę dodatku obejmuje wynagrodzenie pracownika wynikające z jego osobistego zaszeregowania określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia.

W uchwale 7 sędziów SN z 30 grudnia 1986 r. (sygn. akt III PZP 42/86, OSNC 1987/8/106) sąd orzekł, że wynagrodzenie pracownika wynikające z jego osobistego zaszeregowania obejmuje, oprócz wynagrodzenia zasadniczego, również dodatek funkcyjny. Odmienny wyrok wydał SN 23 maja 2012 r. (sygn. akt I Pk 175/11, OSNP 2013/11-12/126) orzekając, że: „Dodatek funkcyjny uzależniony procentowo od płacy zasadniczej nie stanowi wynagrodzenia pracownika wynikającego z osobistego zaszeregowania określonego stawką miesięczną w rozumieniu art. 151¹ § 3 K.p.”

Wobec wyroku z maja 2012 Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej nie zajęło stanowiska, zostawiając rozstrzyganie wątpliwości sądom. Natomiast Główny Inspektorat Pracy potwierdził w stanowisku z 2 czerwca 2022 roku, że uchwała 7 sędziów z 1986 roku znajduje nadal zastosowanie, a departament podziela orzeczenie sądu.