W dniu 20 czerwca 2024 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok w sprawie C-540/22, stwierdzając, że państwo członkowskie, w którym pracuje delegowany pracownik, może wymagać by forma delegująca uzyskała zezwolenie na pobyt pracownika delegowanego na swoim terytorium.
Sprawa dotyczyła pracowników ukraińskich delegowanych ze Słowacji do Niderlandów, którzy posiadali słowackie zezwolenie na pobyt czasowy. Zgodnie z niderlandzkim prawem, pracownicy musieli uzyskać również niderlandzkie zezwolenie na pobyt po 90 dniach pobytu. Za każdy wniosek o wydanie zezwolenia na pobyt pracownika delegowanego była pobierana opłata, która okazała się wyższa niż opłata dla obywateli UE. Ukraińscy pracownicy zaskarżyli konieczność uzyskania niderlandzkiego zezwolenia oraz wyższe opłaty do sądu, argumentując, że są one niezgodne z prawem unijnym.
Sąd niderlandzki zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym, czy niderlandzkie przepisy są zgodne ze swobodą świadczenia usług w UE.
Trybunał uznał, że usługodawca z siedzibą w innym państwie członkowskim ma obowiązek uzyskania zezwolenia na pobyt dla każdego delegowanego pracownika będącego obywatelem państwa trzeciego. Konieczność kontrolowania, czy dany pracownik nie stanowi zagrożenia dla porządku publicznego, może uzasadniać ograniczenie swobody świadczenia usług, podobnie jak zwiększenie pewności prawa pobytu w przyjmującym państwie. Trybunał przypomniał również, że opłata za zezwolenie na pobyt nie powinna być nadmierna ani nieracjonalna. Opłata za zezwolenie na pobyt pracownika delegowanego powinna odpowiadać przybliżonym kosztom administracyjnym wynikającym z rozpatrzenia wniosku o wydanie takiego zezwolenia.
