Na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U. z 2025 r., poz. 163) od 1 stycznia 2022 r. osoby, które mimo nabycia uprawnień do emerytury czasowo zrezygnowały z jej pobierania i pozostały aktywne zawodowo mogą skorzystać z ulgi przewidzianej w art. 21 ust. 1 pkt 154 ww. ustawy. Osoby, które są aktywne zawodowo i mimo nabycia uprawnień do emerytury zrezygnowały z jej pobierania nie zapłacą podatku od przychodów do kwoty 85 528 zł rocznie, a pracujący seniorzy, którzy rozliczają się według skali podatkowej, zapłacą podatek dopiero po przekroczeniu 115 528 zł zarobków (30 tys. zł kwoty wolnej + 85 528 zł ulgi).

Co jednak w przypadku, gdy osoba, która ma uprawnienia do pobierania emerytury nie chce z niej zrezygnować?

Zgodnie z interpretacją interpretacja dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 czerwca 2025 r. (nr 0114-KDIP3-2.4011.387.2025.1.JM) pracujący senior nie musi zapłacić podatku od wynagrodzenia oraz odprawy emerytalnej otrzymanej po ukończenia 60. roku życia, jeśli na dzień wypłaty nie pobierał emerytury, i bez znaczenia jest tu fakt, że kilka dni po otrzymaniu wypłaty dostanie świadczenie z ZUS. Według KIS kluczowe jest otrzymanie świadczenia przed datą otrzymania emerytury.

Wydana interpretacja dotyczyła osoby, która kobiety, która ukończyła 13 lutego 2024 r. 60 lat i tym samym i nabyła prawo do emerytury. W dniu 23 lutego 2024 r. rozwiązała stosunek pracy i 26 lutego 2024 r. złożyła w ZUS wniosek o emeryturę wraz ze świadectwem pracy. Następnie 27 lutego 2024 r. została na nowo zatrudniona w tej samej placówce na umowę o pracę na czas określony

Decyzją ZUS z 11 marca 2024 r. przyznano jej emeryturę z wyrównaniem od 13 lutego 2024 r., a 14 marca 2024 r. na jej rachunek bankowy wpłynęło pierwsze świadczenie za marzec wraz z wyrównaniem za luty (proporcjonalnie liczone od dnia 13 lutego 2024 r.), które zostało ustanowione na dzień 15 każdego miesiąca.

Składając wniosek do Dyrektora KIS o wydanie interpretacji indywidualnej wnioskodawczyni chciała się dowiedzieć, czy dochody uzyskane między 13 lutego 2024 r. a 14 marca 2024 r. są zwolnione z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 154 ustawy o PIT.

Dyrektor KIS potwierdził, że w tej sytuacji wnioskodawczyni przysługuje prawo do zwolnienia z podatku, bowiem wypłata świadczeń ze stosunku pracy nastąpiła bowiem przed wypłatą pierwszej emerytury.

Z dniem 1 czerwca 2025 r. weszła w życie ustawa z 20 marca 2025 r. o warunkach dopuszczalności powierzania pracy cudzoziemcom na terytorium RP (Dz.U. z 2025 r., poz. 621). Zgodnie z jej przepisami, pracodawcy mają obowiązek przekazywania kopii umowy zawartej z cudzoziemcem organowi, który wydał zezwolenie na pracę lub wpisał oświadczenie o powierzeniu pracy do ewidencji.

I tak zgodnie z art. 17 ust 1 pkt 2 ww. ustawy podmiot powierzający pracę cudzoziemcowi przekazuje organowi, który wydał zezwolenie na pracę, kopię umowy z cudzoziemcem w języku polskim, za pomocą systemu teleinformatycznego przed powierzeniem pracy cudzoziemcowi, a w przypadku kiedy cudzoziemcowi powierzono pracę na podstawie umowy o pomocy przy zbiorach – w terminie 7 dni od dnia powierzenia pracy.

Zgodnie z art. 68 ust. 1 pkt 2 przekazuje organowi, który wpisał oświadczenie o powierzeniu pracy cudzoziemcowi do ewidencji oświadczeń, kopię umowy z cudzoziemcem w języku polskim, za pomocą systemu teleinformatycznego, przed powierzeniem pracy cudzoziemcowi.

Terminy obowiązywania nowych obowiązków to:

• przekazanie organowi, który wydał zezwolenie na pracę, kopii umowy z cudzoziemcem w języku polskim zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy, określa się na 1 sierpnia 2025 r. dla przypadków, w których zezwolenie na pracę jest wydane przez wojewodę, i na1 lipca 2025 r. dla przypadków, w których zezwolenie na pracę sezonową jest wydane przez starostę,
• przekazanie organowi, który wpisał oświadczenie o powierzeniu pracy cudzoziemcowi do ewidencji oświadczeń (staroście), kopii umowy z cudzoziemcem w języku polskim przed powierzeniem pracy cudzoziemcowi zgodnie z art. 68 ust. 1 pkt 2 ustawy, określa się na dzień 1 lipca 2025 r.

Nowe przepisy nie przewidują innych sposobów przekazywania kopii umów niż za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, co wywołało wątpliwości, jak postępować w okresie przejściowym – tj. od 1 czerwca do momentu uruchomienia systemu.

Odpowiedzi na to pytanie udzieliło Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w stanowisku z 11 czerwca 2025 r. wyjaśniając, że (…) W okresie od 1 czerwca 2025 r. do wskazanych wyżej terminów, z uwagi na brak dostępnych rozwiązań technicznych, pracodawcy nie mają obowiązku przekazywania kopii umów i nie ponoszą z tego tytułu konsekwencji. Nie istnieje również obowiązek przekazywania zaległych dokumentów.”.

Od dzisiaj obowiązują zmiany dotyczące uprawnień matek związanych z poronieniem.

W lipcu Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej podpisała zmieniające rozporządzenie w sprawie zakresu informacji o okolicznościach mających wpływ na prawo do zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa lub ich wysokość oraz dokumentów niezbędnych do przyznania i wypłaty zasiłków w zakresie wsparcia rodziców doświadczających utratę ciąży oraz śmierć dziecka po urodzeniu.

Dotychczas obowiązujące przepisy utrudniały otrzymywanie zasiłku po stracie dziecka. Aby móc skorzystać ze skróconego 8-tygodniowego urlopu macierzyńskiego lub też zasiłku pogrzebowego po stracie ciąży należało bowiem przedstawić dokument określający płeć dziecka. Problem z ustalenie płci pojawiał się zwłaszcza przy wczesnym poronieniu, przed 16 tygodniem ciąży, gdzie bez kosztownych badań genetycznych lekarz nie miał możliwości określenia płci dziecka.

Od 6 sierpnia 2025 r. dzięki nowym przepisom:

• rejestracja martwego dziecka w Urzędzie Stanu Cywilnego nie wymaga określenia jego płci,
• lekarz specjalista lub lekarz w trakcie specjalizacji w dziedzinie położnictwa i ginekologii lub położna mogą wystawić zaświadczenie o urodzeniu martwego dziecka, na podstawie prowadzonej dokumentacji medycznej, czyli bez przeprowadzania dodatkowych i kosztownych badań DNA.

Zgodnie z nowymi przepisami, które obowiązują od dnia 6 sierpnia 2025 r. kobieta będzie miała prawo do:

• rejestracji urodzenia dziecka w Urzędzie Stanu Cywilnego,
• 8 tygodni urlopu macierzyńskiego (art. 180¹ § 1 Kodeksu pracy),
• zasiłku macierzyńskiego za czas tego urlopu,
• zasiłku pogrzebowego, jeśli rodzina pokrywa koszty pochówku),

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał dwie nowe, korzystne dla pracodawców interpretacje dotyczące zwolnienia ze składek ZUS kart lunchowych, potwierdzając w nich, że nie ma konieczności by pracownicy kupujący za ich pomocą jedzenie zbierali wszystkie paragony czy wyciągi.

Dla przypomnienia: zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 11 Rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tj. Dz.U  z 2025 r., poz. 316) podstawy wymiaru składek nie stanowi wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu oraz wartość otrzymanych przez pracowników bonów, talonów, kuponów i kart przedpłaconych uprawniających do nabycia wyłącznie posiłków w placówkach gastronomicznych lub handlowych – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 450 zł.

Dotychczas największym wyzwaniem było udowodnienie, że karty rzeczywiście są wykorzystywane wyłącznie na ten cel. ZUS w swoich poprzednich interpretacjach przyjmował rygorystyczne podejście – wymagał od pracodawców gromadzenia i weryfikowania paragonów lub wyciągów z transakcji pracowników. W praktyce skutecznie zniechęcało to firmy do wdrażania tego rodzaju benefitów dla pracowników.

Jednak w czerwcu 2025 r. pojawiły się dwie nowe interpretacje ZUS (nr DI/100000/43/543/2025 oraz DI/100000/43/444/2025), które łagodzą wcześniejsze podejście Zakładu. Zgodnie z nowymi interpretacjami, pracodawcy nie muszą już wymagać od pracowników przechowywania wszystkich paragonów czy wyciągów.

Aby skorzystać ze zwolnienia ze składek, wystarczające będzie wdrożenie systemów nadzoru nad prawidłowym wykorzystaniem kart. ZUS zaakceptował następujące rozwiązania stosowane przez firmy:

• zobowiązanie pracowników do przestrzegania regulaminu korzystania z kart lub bonów żywieniowych,
• zamieszczenie na kartach informacji, że są one przeznaczone wyłącznie do zakupu posiłków,
• przeprowadzanie audytów (np. w postaci badania „mystery shopper”),
• zapewnienie przez dystrybutora kart uproszczonej historii transakcji dla każdej karty, udostępnianej na wniosek pracodawcy.

Przepisy prawa pracy nie przewidują wprost obowiązku kierowania zleceniobiorców na badania lekarskie. Jednak, jak potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 19 marca 2025 r. (III SA/Kr 1273/24), zleceniodawca ma obowiązek zapewnić bezpieczne warunki pracy również osobom świadczącym pracę na podstawie umowy zlecenia – nawet wtedy, gdy nie jest właścicielem lokalu, w którym ta praca jest wykonywana.

Sprawa dotyczyła spółki działającej w branży gastronomicznej, wobec której inspektor pracy wydał po kontroli nakaz zobowiązujący ją do:

• przedstawienia protokołu pomiarów skuteczności ochrony przeciwporażeniowej instalacji elektrycznej w eksploatowanej restauracji,
• skierowania dwóch zleceniobiorców na wstępne badania lekarskie celem uzyskania orzeczeń o braku przeciwwskazań do zatrudnienia na stanowiskach.

Spółka argumentowała, że nie jest właścicielem lokalu, lecz działa w nim na podstawie umowy najmu, a obowiązek kontrolowania stanu instalacji elektrycznej spoczywa na właścicielu lub zarządcy nieruchomości. Dodatkowo wskazywała, że obowiązki bhp względem zleceniobiorców ograniczają się do zakresu określonego w art. 207 § 2 Kodeksu pracy i nie obejmują kierowania ich na badania lekarskie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny przyznał rację spółce w zakresie obowiązku badań – uznał, że zleceniodawca nie ma obowiązku kierowania zleceniobiorców na wstępne badania profilaktyczne ani posiadania orzeczeń dopuszczających ich do pracy. Zgodnie z art. 229 § 1 wstępnym badaniom lekarskim podlegają osoby przyjmowane do pracy oraz pracownicy młodociani przenoszeni na inne stanowiska pracy i inni pracownicy przenoszeni na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe.

Jednocześnie jednak sąd orzekł, że zgodnie z przepisami prawa pracy także zleceniobiorcom należy zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy, co wynika bezpośrednio z art. 304 § 3 pkt 1 Kodeksu pracy.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku wydanym 5 czerwca 2025 r. (sygn. akt II GSK 2747/21) uznał, że obowiązek objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym zleceniobiorcy nie wygasa mimo jego śmierci, i tym samym płatnik składek ma nadal obowiązki wynikające z przepisów.

Sprawa, która ostatecznie trafiła do NSA dotyczyła firmy szkoleniowej, która zawarła z wykładowcą szereg umów o dzieło na realizację szkoleń. Kilka lat po ich wykonaniu, w wyniku przeprowadzonej kontroli, zakwestionowano charakter tych umów – uznano je nie za umowy o dzieło, lecz za umowy zlecenia. W konsekwencji dyrektor miejscowego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia wydał decyzję nakładającą obowiązek zgłoszenia wykładowcy do ubezpieczenia zdrowotnego oraz opłacenia zaległych składek z tego tytułu.

Decyzję skutecznie doręczono wykładowcy, jednak już następnego dnia po jej otrzymaniu ten zmarł. Firma szkoleniowa w związku z tym odwołała się od decyzji do sądu administracyjnego, argumentując, że wobec śmierci wykonawcy dalsze prowadzenie postępowania i utrzymanie decyzji jest bezprzedmiotowe i żądając uchylenia i umorzenia postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny, rozpatrując sprawę, uznał jednak, że obowiązek opłacenia składek zdrowotnych ciąży na płatniku i powstaje już w momencie wykonania umowy. Zgon ubezpieczonego nie uchyla tego obowiązku – składki za okres, w którym wykonano zlecenie, nadal muszą zostać uregulowane przez firmę szkoleniową. Ponieważ umowy zostały zrealizowane, stosowne wynagrodzenie zostało wypłacone, a ostateczna decyzja w przedmiocie objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym została prawidłowo doręczona, to na płatniku składek nadal ciążą obowiązki związane z zapłatą zaległych składek.

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Ministerstwo Rodziny Pracy i Polityki Społecznej reforma Państwowej Inspekcji Pracy ma wejść w życie z początkiem 2026 roku. Jak podaje resort pracy głównym celem reformy ma być wzmocnienie kompetencji Inspekcji w zakresie skuteczniejszego egzekwowania przepisów prawa pracy. Wzmocnienie roli kontrolnej PIP to jedno z założeń w ramach kamieni milowych Krajowego Planu Odbudowy.

W ramach realizowania wyznaczonych celów PIP ma otrzymać stosowne narzędzia do przekształcania niewłaściwie zawartych umów cywilnoprawnych w umowy o pracę, a także ma zostać wprowadzona możliwość przeprowadzania kontroli zdalnych przez Inspektorów PIP. Reforma Państwowej Inspekcji Pracy zakłada też przynajmniej dwukrotne zwiększenie kar, które PIP może nakładać w postępowaniu mandatowym na nieuczciwych pracodawców.

Powołany przez MRPiPS zespół do spraw wypracowania rozwiązań służących reformie Państwowej Inspekcji Pracy szczególną wagę przykłada do wprowadzenia dodatkowych rozwiązań umożliwiających skuteczną wymianę danych między Państwową Inspekcją Pracy, Zakładem Ubezpieczeń Społecznych i Krajową Administracją Skarbową. Zwiększeniu miałby też ulec budżet PIP na 2026 rok – o 10% w stosunku do 2025 roku.

Projekt ustawy ma być przygotowany do końca sierpnia 2025 r., a przeprowadzenie procesu uzgodnień międzyresortowych, konsultacji społecznych i uzyskanie akceptacji Rady Ministrów ma zakończyć się do końca roku 2025.

Zgodnie z indywidualną interpretacją wydaną przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w dniu 29 kwietnia 2025 r. (DI/100000/43/137/2025), tokeny przyznawane pracownikom jako benefit pozapłacowy pozwalający na dostęp do platformy e-learningowej nie stanowią ani przedmiotu, ani usługi w rozumieniu przepisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (t.j. Dz. U. z 2025 r., poz. 316). W związku z tym nie spełniają kryteriów, które umożliwiałyby wyłączenie ich z podstawy wymiaru składek.

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 26 ww. Rozporządzenia podstawy wymiaru składek nie stanowią korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

Wniosek o wydanie interpretacji został złożony przez firmę, która planowała udostępniać swoim pracownikom indywidualne konta użytkownika na dedykowanej platformie edukacyjnej. W tym celu pracownicy mieli otrzymywać tokeny, które pełniłyby funkcję identyfikatora uprawniającego do korzystania z platformy oraz weryfikującego dostęp do określonych usług. Tokeny te nie byłyby możliwe do wymiany na usługi lub towary na innych platformach, giełdach czy w kantorach internetowych. Firma uznała zatem, że wartość tokenów powinna podlegać wyłączeniu z podstawy wymiaru składek na podstawie § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 316).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie podzielił tego stanowiska. Wskazał, że przekazane tokeny nie są uznawane za artykuł, przedmiot ani usługę w rozumieniu przepisów Rozporządzenia, a jedynie jako narzędzie pozwalające użytkownikowi na wymianę ich na określone towary lub usługi oferowane przez dostawcę oprogramowania. W związku z tym wartość tokenu pozwalająca na dostęp do platformy e-learningowej, sfinansowana w całości lub częściowo przez pracodawcę, powinna być wliczana do podstawy wymiaru składek emerytalnych i rentowych zarówno dla pracowników, jak i zleceniobiorców.

W wydanym w dniu 16 kwietnia 2025 r. stanowisku Ministerstwo Sprawiedliwości odpowiedziało na pytanie, czy z wynagrodzenia wypłacanego osobom uprawnionym jako prawo majątkowe można zrealizować potrącenia obowiązkowe z tytułu zajęcia komorniczego?

Pytanie dotyczyło sytuacji, w której z wynagrodzenia pracownika dokonywane były dwa rodzaje potrąceń: jedno na rzecz pracodawcy za pisemną zgodą pracownika (ustalone na podstawie ugody za zniszczone mienie pracodawcy) a drugie z tytułu zajęcia komorniczego na zaspokojenie świadczeń niealimentacyjnych.

Po śmierci pracownika prawa majątkowe (między innymi przysługujące i niewypłacone zmarłemu pracownikowi wynagrodzenie zasadnicze, dodatki do wynagrodzenia czy ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy) przechodzą, w równych częściach, na małżonka oraz inne osoby spełniające warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej. Osoby te mogą je otrzymać od pracodawcy zmarłego pracownika bez formalnego stwierdzenia praw do spadku.

Jak wskazał resort w przypadku śmierci wierzyciela lub dłużnika zgodnie z art. 819 § 1 k.p.c. postępowanie egzekucyjne zostaje z urzędu zawieszone, tak więc potrącenie komornicze jest niemożliwe. Pracodawca powinien niezwłocznie zawiadomić komornika o śmierci pracownika i tym samym o wygaśnięciu stosunku pracy jako przyczynie uniemożliwiającej dokonywanie dalszych potrąceń. Jak napisało Ministerstwo Sprawiedliwości w sowim stanowisku: „Następstwa braku zdolności sądowej w postępowaniu egzekucyjnym wskutek śmierci wierzyciela lub dłużnika określa art. 819 § 1 zd. 1 k.p.c., zgodnie z którym, w takim przypadku, organ egzekucyjny z urzędu zawiesza postępowanie. (…) Jeżeli w terminie 6 miesięcy od daty wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania wierzyciel nie podejmie czynności zmierzających do usunięcia przyczyny zawieszenia lub nie zażąda podjęcia zawieszonego postępowania, postępowanie umarzane jest z urzędu w całości lub w części (art. 824 § 1 pkt 4 i § 1[1] k.p.c.). Jak wynika z art. 826 § 1 k.p.c. umorzenie powoduje uchylenie dokonanych czynności egzekucyjnych, lecz nie uniemożliwia ponownego wszczęcia postępowania – o ile nie jest ono z innych przyczyn niedopuszczalne.”