Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 25 września 2024 roku (sygn. 0114-KDIP2-1.4010. 386.2024.3.DK) potwierdził, że wydatek na alkohol nie może być zaliczony jako koszt uzyskania przychodu. Tym samym Dyrektor KIS potwierdził wydaną przez siebie wcześniejsza interpretację z dnia 16 września 2024 roku (0111-KDIB1-1.4010.377.2024.3. AND).

Wydana 16 września br. interpretacja dotyczyła dorocznego spotkania z klientami, w trakcie którego zapraszająca ich firma reklamuje swoje produkty. W trakcie spotkania oprócz cateringu i rozrywek towarzyszących serwowany jest również alkohol. Firma uznała, że wszystkie wydatki należy zaliczyć jako koszt uzyskania przychodu, ponieważ mają one bezpośredni związek z uzyskiwaniem przez nią przychodów. W przypadku interpretacji z dnia 25 września br. sprawa dotyczyła odliczenia wydatków na alkohol serwowany pracownikom i kontrahentom spółki motoryzacyjnej podczas imprezy promującej uroczyste otwarcie nowego salonu samochodowego. Spółka motywowała swoje stanowisko tym, że celem uroczystości była promocja nowo otwartego salonu oraz towarów i usług, które w tym salonie będą sprzedawane. Jako dodatkowy argument spółka wskazała, że celem uroczystości była również promocja spółki jako wiarygodnego kontrahenta i partnera biznesowego.

W obydwu przypadkach Dyrektor KIS nie zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawców i zaprzeczył, że koszty zakupu trunku mają związek z uzyskiwaniem przychodu z działalności gospodarczej. Warunkiem koniecznym do zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest wyłącznie poniesienie tego wydatku w celu osiągnięcia przychodu (lub w celu zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów). Tym samym wydatki na alkohol, który jest serwowany podczas spotkań biznesowych lub spotkań integracyjnych z podwładnymi nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu.

Co więcej, jeżeli zakup alkoholu jest elementem np. organizacji spotkania biznesowego, to według dyrektora KIS należy wydzielić ten zakup i nie należy odliczać VAT w tym zakresie.

Preferencje podatkowe za zatrudnienie żołnierza: Prezydent w dniu 18 października 2024 roku podpisał ustawę dotyczącą wsparcia przedsiębiorców zatrudniających żołnierzy WOT i aktywnej rezerwy (Ustawa z dnia 1 października 2024 r. o zmianie niektórych ustaw w celu wsparcia przedsiębiorców zatrudniających żołnierzy Obrony Terytorialnej lub żołnierzy Aktywnej Rezerwy). Celem ustawy, oprócz podniesienia atrakcyjności terytorialnej służby wojskowej i zwiększenie liczebności sił zbrojnych jest też wprowadzenie ulg dla przedsiębiorców, którzy zatrudniają żołnierzy WOT lub aktywnej rezerwy.

Ulga podatkowa dla przedsiębiorców zatrudniających żołnierzy WOT lub AR jest uzależniona od okresu pełnienia służby przez żołnierza. Przedsiębiorca może odliczyć od podstawy obliczenia podatku następujące kwoty:

• 12 000 złotych, jeżeli zatrudniony w ramach stosunku pracy żołnierz terytorialnej służby wojskowej, jak również żołnierz aktywnej rezerwy pełni
  co najmniej 1 rok nieprzerwanie terytorialną służbę wojskową lub służbę w aktywnej rezerwie;
• 15 000 złotych, jeżeli zatrudniony w ramach stosunku pracy żołnierz terytorialnej służby wojskowej, jak również żołnierz aktywnej rezerwy pełni
  co najmniej 2 lata nieprzerwanie terytorialną służbę wojskową lub służbę w aktywnej rezerwie;
• 18 000 złotych, jeżeli zatrudniony w ramach stosunku pracy żołnierz terytorialnej służby wojskowej, jak również żołnierz aktywnej rezerwy pełni
  co najmniej 3 lata nieprzerwanie terytorialną służbę wojskową lub służbę w aktywnej rezerwie;
• 21 000 złotych, jeżeli zatrudniony w ramach stosunku pracy żołnierz terytorialnej służby wojskowej, jak również żołnierz aktywnej rezerwy pełni
  co najmniej 4 lata nieprzerwanie terytorialną służbę wojskową lub służbę w aktywnej rezerwie;
• 24 000 złotych, jeżeli zatrudniony w ramach stosunku pracy żołnierz terytorialnej służby wojskowej, jak również żołnierz aktywnej rezerwy pełni co najmniej 5 lat nieprzerwanie terytorialną służbę wojskową lub służbę w aktywnej rezerwie.

Okres służby żołnierza WOT lub AR ustala się na dzień 31 grudnia roku podatkowego albo ostatni dzień zatrudnienia tego żołnierza w roku podatkowym.

Korzystną zmianą z punktu widzenia przedsiębiorców jest zwolnienie z obowiązku wypłaty żołnierzom WOT powoływanym po raz pierwszy do służby wojskowej odprawy w wysokości dwutygodniowego wynagrodzenia. Odprawa zastąpiona zostanie świadczeniem początkowym w wysokości 50 proc. przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale roku poprzedniego i będzie wypłacana przez jednostkę wojskową, w której dany żołnierz pełni służbę.

Ustawa ma wejść w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. Preferencje podatkowe za zatrudnienie żołnierza WOT lub AR będą stosowane do dochodów osiągniętych od 1 stycznia 2025 r.

W stanowisku z 4 września 2024 roku Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej odpowiedziało na pytanie,kiedy następuje dokładnie rozwiązanie umowy na czas zastępstwa.

Po nowelizacji Kodeksu pracy w 2016 roku w przepisach prawa pracy obowiązuje umowa na czas określony zawierana w celu zastępstwa nieobecnego pracownika w trakcie jego usprawiedliwionej nieobecności, potocznie określana „umową na zastępstwo”. Umowa na zastępstwo jest umową zawieraną na czas określony, w ściśle określonym celu i na okres, który bardzo często nie jest wyznaczony przez konkretne daty. Zasadniczo taka umowa kończy się automatycznie w chwili, gdy wraca do pracy pracownik zastępowany. Jednak wątpliwość powstaje w momencie, gdy pracownik wracający po długiej nieobecności związanej z chorobą musi na przykład wykonać badania kontrolne, a z przyczyn niezależnych od niego jest to niemożliwe w dniu powrotu do pracy, i badanie zostaje umówione na następny dzień przypadający po dniu powrotu do pracy. Pytanie powstaje, czy w takiej sytuacji momentem zakończenia umowy na zastępstwo jest dzień w którym pracownik zastępowany powinien wrócić np. po zwolnieniu do pracy, czy też koniec umowy na zastępstwo następuje w dniu ,w którym pracownik zastępowany fizycznie pojawia się w pracy?

Na to pytanie odpowiedziało w stanowisku Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej wskazując, że nieobecność związana na przykład z badaniami kontrolnymi jest nadal nieobecnością pracownika zastępowanego w pracy. Rozwiązanie umowy na czas zastępstwa następuje w momencie powrotu do pracy osoby zastępowanej. Ostatnim dniem pracy pracownika zastępującego jest ostatni dzień nieobecności pracownika zastępowanego. W świadectwie pracy pracownika zastępującego ten dzień powinien być wpisany jako ostatni dzień trwania umowy na zastępstwo.

Wstępny projekt którego celem jest reforma ustawy o PIP trafił właśnie do konsultacji do okręgowych inspektoratów pracy. Celem reformy jest wyposażenie Państwowej Inspekcji Pracy w nowe kompetencje i narzędzia w walce z fikcyjnym samozatrudnieniem. Dzięki nowym przepisom Inspekcja będzie mogła nakazać zmianę istniejących umów cywilnoprawnych, np. umowy B2B, umowy o dzieło czy umowy zlecenia na umowy o pracę. Inspekcja zostanie wyposażona, po stwierdzeniu, że zawarta umowa cywilnoprawna jest próbą obejścia prawa, w możliwość wydania decyzji administracyjnej, nakazującej pracodawcy zawarcie z daną osobą umowy o pracę. Odwołanie od tej decyzji miałoby być rozpatrywane przez sąd pracy, który będzie mógł przeprowadzić szerokie postępowanie dowodowe w rozpatrywanej sprawie.

Obecnie Inspektor pracy może jedynie wydać po kontroli wniosek w wystąpieniu, ale nie ma on mocy prawnej, a niezastosowanie się nie wiąże się z żadną karą. Jedyna możliwość przekwalifikowania umowy cywilnoprawnej na umowę o pracę to wystąpienie do sądu z powództwem o ustalenie istnienia stosunku pracy.

Reforma przepisów jest bardzo istotna pod kątem wdrożenia do polskich przepisów unijnej dyrektywy o pracy platformowej. Większość pracowników platformowych jest formalnie samozatrudniona, mimo że muszą przestrzegać tych samych zasad i ograniczeń co pracownicy etatowi. Nowe uprawnienia PIP byłyby pomocne przy egzekwowaniu wdrożonych zgodnie z dyrektywą przepisów.

Strategia migracyjna Polski 2025-2030, przedłożona przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji została w dniu 15 października 2024 roku przyjęta przez Radę Ministrów. Jej najważniejsze założenia to określenie dostępu do terytorium Polski, dostępu do ochrony krajowej i międzynarodowej, dostępu do rynku pracy, migracji edukacyjnych, integracji, obywatelstwa i repatriacji oraz kontaktu z diasporą. Celem przyjętej strategii jest stworzenie bezpiecznych i jasnych zasad imigracji do Polski, a sama migracja ma być szczegółowo kontrolowana w zakresie celu przybycia cudzoziemców oraz państw, z których przybywają.

W dokumencie zostały określone między innymi warunki dostępu cudzoziemców do polskiego rynku pracy, poprzez określenie kryteriów dostępu, tak by uzupełniać niedobory w zawodach deficytowych i jednocześnie uniknąć kolejnych wyzwań dla stabilnej sytuacji zatrudnieniowej w Polsce. Wśród kryteriów znalazła się m.in. perspektywa wypracowania systemu punktowego, która decyduje o przyznaniu zgody na wjazd do kraju.

Strategia migracyjna Polski 2025-2030 określa dwa kryteria dostępu – państwa i kwalifikacji. Przy kryterium państwa brane jest pod uwagę, czy Polska ma podpisaną z danym państwem umowę o readmisji (pozwala na odesłanie przebywającej nielegalnie osoby do kraju, z którego przybyła) i czy łączy to państwo z Polską współpraca gospodarcza. Natomiast kryterium kwalifikacji związane ma być z tym, jakich pracowników rynek pracy potrzebuje oraz możliwością przekwalifikowania się danego pracownika w razie takiej potrzeby.

Dokument porusza również zasady prowadzenia w Polsce działalności gospodarczej przez cudzoziemców.

Strategia wskazuje również jako istotne ryzyko składanie wniosków o wydanie dokumentów legalizujących pracę tylko dla pozoru, w celu ułatwienia wjazdu do Polski i strefy Schengen. Największe kontrowersje wzbudziła deklaracja, by w przypadku zagrożenia destabilizacji państwa przez napływ imigrantów możliwe było czasowe i terytorialne zawieszanie prawa do przyjmowania wniosków o azyl.

Dyrektywa dotycząca pracy platformowej została przyjęta w dniu 14 października 2024 roku przez Radę Unii Europejskiej. Głównym celem dyrektywy jest poprawa warunków pracy ponad 28 milionów osób, które pracują za pośrednictwem platform cyfrowych w Unii Europejskiej. Są to między innymi pracownicy platform transportowych takich jak Uber, czy dostarczających posiłki jak na przykład Glovo.

Pracownicy zatrudniani za pośrednictwem platform nie będą mogli być traktowani jako samozatrudnieni w sytuacji, gdy istnieją dowody wskazujące na to, że są im wydawane polecenia służbowe lub podlegają oni takiej samej kontroli ze strony pracodawcy jak pracownicy etatowi. Przepisy dyrektywy wprowadzają w takiej sytuacji domniemanie stosunku pracy, co oznacza, że pracownicy będą mieli prawo do korzystania z przysługujących im praw pracowniczych, na przykład ubezpieczenia zdrowotnego czy zasiłku. Stroną, która będzie zobowiązana udowodnić, że stosunek pracy nie istnieje będzie platforma, na której będzie spoczywać ciężar dowodu.

Ponadto dyrektywa dotycząca pracy platformowej zwiększa przejrzystość stosowania algorytmów w zarządzaniu zasobami ludzkimi poprzez nakaz monitorowania zautomatyzowanych systemów przez wykwalifikowany personel. Oznacza to, że pracownicy nie będą mogli być monitorowani przez algorytmy lub zwalniani na podstawie ich decyzji. Pracownicy będą też mieli prawo kwestionowania decyzji podjętych automatycznie przez system.

W kolejnych krokach dyrektywa o pracy platformowej zostanie podpisana przez Radę i Parlament Europejski i wejdzie w życie po publikacji w Dzienniku Urzędowym UE. Państwa członkowskie będą mieć 2 lata na zaimplementowanie jej przepisów do prawa krajowego.

Kasowy PIT dla przedsiębiorców: Na posiedzeniu w dniach 9 i 10 października 2024 roku Senat zagłosował za przyjęciem dwóch poprawek do nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw. Celem nowelizacji jest umożliwienie małym przedsiębiorcom skorzystania z tzw. kasowego PIT-u, czyli możliwości zaliczania przychodów i kosztów w chwili uzyskania płatności, a nie w momencie wystawienia faktury. Przychodem ma być też częściowa płatność, czyli zaliczka, przedpłata czy rata. Tak więc przychód podlegający opodatkowaniu będzie powstawał w chwili uzyskania również części płatności. Metoda kasowego PIT-u będzie miała zastosowanie wyłącznie do transakcji dokonywanych między przedsiębiorcami.

Z nowych przepisów będą mogli skorzystać przedsiębiorcy prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą, pod warunkiem, że ich przychody w poprzednim roku podatkowym nie przekroczyły równowartości miliona złotych, a przedsiębiorcy prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów. Oznacza to, że przedsiębiorcy prowadzący księgi rachunkowe nie skorzystają z tego rozwiązania, tak samo jak kasowy PIT dla przedsiębiorców nie obejmie osób prowadzących spółkę cywilną czy jawną. Przedsiębiorcy korzystający z metody kasowej będą mieli obowiązek prowadzenia ewidencji faktur dokumentujących przychody rozliczane metodą kasową.

Poprawki, zgłoszone przez Senat dotyczą doprecyzowaniu treści ustawy oraz różnicują terminy wejścia w życie poszczególnych przepisów, których część ma wejść w życie 1 stycznia 2026 r., a pozostałe 1 stycznia 2025 r. Nowelizacja ustawy została skierowana do Sejmu, który zbiera się na najbliższe posiedzenie w dniach 16, 17 i 18 października 2024 r.

Świadczenie interwencyjne dla przedsiębiorców poszkodowanych w powodzi można otrzymać na podstawie złożonego do ZUS wniosku. Świadczenie przysługuje przedsiębiorcom w rozumieniu przepisów ustawy Prawo przedsiębiorców prowadzącym działalność w dniu 16 września 2024 r. (czyli w dniu wydania rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 września 2024 r. w sprawie wykazu gmin, w których są stosowane szczególne rozwiązania związane z usuwaniem skutków powodzi z września 2024 r., oraz rozwiązań stosowanych na ich terenie ). Tak więc pomocą mogą być więc objęte zarówno osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, jak i osoby prawne i jednostki organizacyjne niebędące osobą prawną, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną.

Warunkiem otrzymania świadczenia jest poniesienie szkody polegającej na utracie, uszkodzeniu lub zniszczeniu, bezpośrednio w wyniku powodzi, składników materialnych niezbędnych do dalszego prowadzenia działalności gospodarczej. Dodatkowym warunkiem jest zobowiązanie się przedsiębiorcy do prowadzenia działalności gospodarczej przez co najmniej 6 miesięcy od dnia otrzymania świadczenia interwencyjnego, a także utrzymanie poziomu zatrudnienia przez 6 miesięcy od dnia 16 września 2024 r.

Kwota świadczenia interwencyjnego musi zostać wskazana przez przedsiębiorcę we wniosku o jego przyznanie, ale nie może przekroczyć wysokości:

• poniesionej szkody,
• kwoty stanowiącej iloczyn liczby ubezpieczonych zgłoszonych do dobrowolnych ubezpieczeń społecznych, obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, wyłącznie ubezpieczenia zdrowotnego na dzień złożenia wniosku albo 16 września 2024 r. i kwoty 16 000 zł lub
• średniomiesięcznego przychodu uzyskanego z prowadzenia działalności gospodarczej w 2023 r. oraz współczynnika 0, 75
• maksymalnej kwoty świadczenia, która wynosi 1 000 000,00 zł

Przedsiębiorstwa, które przed wystąpieniem powodzi nie zawarły umowy ubezpieczenia mogą liczyć na kwotę w wysokości 75% przysługującego im świadczenia interwencyjnego.

Wniosek o świadczenie interwencyjne dla przedsiębiorców przeznaczone na wsparcie dalszego prowadzenia działalności gospodarczej można składać od 5 października 2024 r. do 16 marca 2025 r. za pośrednictwem PUE ZUS, papierowo – za pośrednictwem poczty lub osobiście w dowolnej placówce ZUS. Wnioski zgodnie z deklaracją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych mają być rozpatrywane priorytetowo. Osoby, które nie zgadzają się z decyzją ZUS będą miały miesiąc od dnia doręczenia decyzji na odwołanie się do sądu okręgowego.

Sprzeczne ustawy o zatrudnianiu cudzoziemców: Ministerstwo Spraw Zagranicznych oraz Ministerstwo Rodziny Pracy i Polityki Społecznej pracują jednocześnie nad dwoma projektami nowelizacji ustaw o zatrudnianiu cudzoziemców. MSZ przedstawił pod koniec września br. projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu wyeliminowania nieprawidłowości w systemie wizowym RP, w którym to projekcie znalazły się również rozwiązania dotyczące legalizacji zatrudniania cudzoziemców w Polsce. W tym samym czasie Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej pracuje nad projektem ustawy o warunkach dopuszczalności powierzania pracy cudzoziemcom na terytorium RP.

Eksperci wskazują, że obydwa projekty są niespójne, a niektóre przepisy wręcz się wykluczają, co wskazuje na brak współpracy pomiędzy resortami. Jeden z kluczowych problemów jest taki, że projekt MSZ zawiera propozycje zmian w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2024 r. poz. 475), która w części poświęcona jest legalności zatrudnienia obcokrajowców. Regulacje te jednak mają utracić moc, gdyż projekt przygotowywany przez Ministerstwo Pracy ma zastąpić od 1 stycznia 2025 roku większość przepisów ustawy o promocji zatrudnienia. Ustawa przygotowywana przez MSZ miałaby wejść w życie 1 lipca 2025 roku, a więc pół roku po tym, jak ma przestać obowiązywać ustawa, którą Ministerstwo Spraw Zagranicznych chce znowelizować.

Sprzeczne ustawy o zatrudnianiu cudzoziemców zawierają też różnice w poszczególnych regulacjach, np. w sprawie wykazu przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą o istotnym znaczeniu dla gospodarki narodowej, którzy mają między innymi korzystać z pierwszeństwa wydawania zezwoleń na pracę. W projekcie MRPiPS wpisano, że wykaz ten jest fakultatywny, a na liście mogą znaleźć się wszystkie podmioty, które spełnią określone kryteria, natomiast projekt MSZ przewiduje obowiązkowy wykaz składający się wyłącznie podmiotów korzystających ze wsparcia publicznego na inwestycje.

Brak zgodności w obydwu projektach dotyczy również wysokości kar za nielegalne powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi. Kary zaproponowane przez MRPiPS to od 3 000 do 50 000 złotych, a przez MSZ od 500 do 30 000 złotych. Dodatkowe różnice dotyczą też terminów powiadomienia wojewody, że cudzoziemiec nie podjął pracy, przerwał ją lub zakończył jej wykonywanie. Ministerstwo Pracy proponuje, by okres ten wynosił trzy miesiące, a Ministerstwo Spraw Zagranicznych postuluje, by okres ten trwał tylko jeden miesiąc.